Medische taboes

Er bestaan nog heel wat ziektebeelden waarvan het moeilijk is ze bespreekbaar te maken met familie, vrienden of de huisarts. Uit onderzoek is gebleken dat 25 % van de bevolking bepaalde aandoeningen liever niet met hun huisarts wil bespreken. Ze raadplegen liever een computer dan naar de huisarts te gaan. In deze special geven we u een overzicht van een aantal van deze aandoeningen binnen de taboesfeer.

Balanitis

Balanitis is een ontsteking van de eikel en de voorhuid. Deze ontsteking komt vooral voor bij onbesneden mannen. Met de puberteit (vanaf 12 jaar ) ontstaat de productie van smegma. Dit zijn kliertjes, huidschilfertjes, vetten en zweet die zich ophopen onder de voorhuid. Een ophoping van smegma kan bij onvoldoende hygiëne voor adhesies zorgen. Adhesies zijn verklevingen. Dit kan op langere termijn leiden tot een balanitis.
Het is belangrijk voor mannen om regelmatig de eikel te ontbloten en de voorhuid naar achter te trekken. Elke dag dien je onder de douche deze voorhuid naar achter te trekken, je penis en eikel goed te wassen met zeep, alles goed af te drogen en daarna pas de voorhuid terug naar voren te brengen. Als je dit niet doet kan je een balanitis krijgen en ook alle vrouwen waar je mee vrijt in gevaar brengen.
Men onderscheidt twee soorten van balanitis: acute en chronische balanitis.

Hygiëne van de vagina

De vagina dient niet gewassen te worden. Ze heeft een natuurlijk, zelfreinigend systeem. In de vagina zitten bacteriën die goed zijn voor ons: het geproduceerde vocht en de cellen van de wand zijn een ideale voedingsbodem voor melkzuurbacteriën. Deze organismen zorgen voor een zure omgeving en houden zo schadelijke bacteriën buiten. Als we die zone gaan aantasten met allerlei zepen en ontsmettingsmiddelen kunnen we de zuurtegraad beschadigen. Dit geeft de kans aan allerlei schimmels en schadelijke bacteriën om daar te gaan woekeren. Zo kunnen we last krijgen van allerlei kwaaltjes.

Tips voor inwendige vaginahygiëne:

• Verstoor de natuurlijke manier van schoonmaken niet door het sproeien van water direct in je vagina
• Gebruik geen washandjes
• Gebruik geen vaginale gels, sprays (ze doen meer kwaad dan goed)
• vermijd het gebruik van vochtige doekjes (ze verstoren de natuurlijke zuurtegraad)

Moedervlek

Een moedervlek is een goedaardige stoornis in de ontwikkeling van pigmentvormende cellen in de huid.
Men heeft drie soorten moedervlekken:

• Normale, goedaardige moedervlekken
• Onrustige moedervlekken: deze zijn goedaardig, maar zijn soms de voorloper van het melanoom
• Kwaadaardige moedervlekken of het melanoom: deze kan ontstaan uit een onrustige moedervlek of heel uitzonderlijk uit een gewone moedervlek

Moedervlekken kunnen voorkomen op alle delen van het lichaam, ook ter hoogte van de genitaalstreek. Ze verschillen ook sterk qua grootte, vorm of kleur.

Als een moedervlek veranderingen ondergaat, is dit een signaal dat er iets mee moet gebeuren. Om te bepalen of er verder onderzoek noodzakelijk is gebruikt men de ABCDE-regel:

• A staat voor asymmetrie: de vlek wordt gevaarlijk als die niet meer symmetrisch is (als we de moedervlek in 2 helften doen, moeten die 2 helften mooi op elkaar vallen)
• B staat voor border: de rand moet mooi rond zijn
• C staat voor kleur: de kleur dient egaal te zijn
• D staat voor diameter: een vlek die onrustig is, is vaak ook wat groter gaan worden in de tijd
• E staat voor elevatie: de vlek dient verheven te zijn

Als verder onderzoek noodzakelijk is, wordt men doorverwezen naar een dermatoloog. Eerst worden er een paar oriënterende vragen gesteld om uit te maken of er een familiaal verhaal van melanoom bestaat. Daarna zal verder onderzoek gebeuren. Een hulpmiddel bij verder onderzoek kan de dermatoscoop zijn: dit is een apparaatje waarmee de huid tientallen keer vergroot kan worden. Bij twijfelgevallen zal men een microscopisch onderzoek doen, om alle twijfels weg te nemen.
Moedervlekken kunnen veranderen onder invloed van hormoonveranderingen bij zwangerschappen. Heel af en toe kan hieruit een melanoom ontstaan.

‘Terugspringende’ teelbal

De teelbal ontwikkelt zich in de nabijheid van de nier en daalt dan af via het lieskanaal naar de balzak. Soms gaat er iets mis bij het indalen en blijft één of beide zaadballen in de lies of in de buik zitten. Dat kan gevolgen hebben voor de vruchtbaarheid van de man. Indien dit op latere leeftijd gebeurt, dient men onmiddellijk de huisarts te raadplegen.
Men dient een onderscheid te maken tussen retractiele teelballen en cryptorchidie. Bij retractiele teelballen zijn de teelballen wel volledig in de balzak ingedaald. Maar soms trekt de teelbal zich terug in het lieskanaal door reflexmatige samentrekkingen van de spiertjes in de balzak. Dit komt door een combinatie van twee dingen. Enerzijds is het lieskanaal wat te breed. Anderzijds zit er rond de balzak een spiermassa. Soms gaat deze spiermassa samentrekken. Bij bepaalde houdingen wordt de balzak hierdoor naar omhoog geduwd en in combinatie met een te breed lieskanaal, gaat de balzak in het lieskanaal springen. Dit verschijnsel wordt ook wel een cremasterreflex genoemd.
Bij cryptorchidie is de teelbal nooit in de balzak geraakt maar blijven steken in de buik of het lieskanaal. Dit is veel gevaarlijker dan retractiele teelballen. Bij een cryptorchiede teelbal is het wel noodzakelijk om te opereren. De meest geschikte leeftijd om te opereren is tussen de 12 en 18 maanden

Perifeer arterieel vaatlijden

Het is een ziekte van de slagaders in de benen of armen als gevolg van het dichtslibben van deze slagaders. Dit leidt meestal tot vernauwing of zelfs volledige afsluiting van de slagaders. Hierdoor stroomt er minder bloed naar de spieren in de onderbenen en krijgt ook de voet minder doorbloeding. Dit veroorzaakt bij het stappen pijn in de kuit, dijbeen of bil. Na een korte rustpauze verdwijnt die pijn weer en kan je terug een stukje lopen. Ook wondjes ter hoogte van de tenen kunnen hierdoor moeilijk of helemaal niet genezen.

Risicofactoren:

• Hoge bloeddruk
• Suikerziekte
• Roken
• Hoge cholesterolwaarde
• Familiale voorgeschiedenis
• Mannelijk geslacht

Indien men klachten heeft wordt men doorverwezen naar een dokter die gespecialiseerd is in de bloedvaten. Eerst dient men onder de scanner te gaan zodat men kan achterhalen hoe erg het met de aders gesteld is. Men gaat vooraf een infuus toedienen zodat men de bloedvaten beter kan bekijken tijdens het onderzoek.
Een MRI scanner is een medisch apparaat voor de beeldvorming van het binnenste van ons lichaam. Hiermee worden de locatie of de ernst van de vernauwingen onderzocht. Daarna volgt een duplexscan. Met dit apparaat kunnen vernauwingen, doorbloeding en stroomrichting van het bloedvat bepaald worden. Bij vernauwing kan men een overbrugging toepassen. Daartoe zoekt men naar een goede ader in de nabijheid van de vernauwing. Het is beter dat een eigen ader kan gebruikt worden omdat de kans dat die op lange termijn open blijft groter is dan bij een kunststofader.

.